دیروز عصر، گردن شعرم را زدم
من همیشه قبل از اینکه دیگران قضاوتم کنند ، خودم خودم را قضاوت کرده ام...قبل از اینکه دیگران مرا هل بدهند ته دره، خودم با رضایت خودم پریده ام...! قبل از اینکه سانسور شوم خودسانسوری کرده ام!
نمیدانم..باید یک روز بنشینم خودم را روانکاوی کنم و ریشه ی این دست پیش گرفتنها را کشف کنم تا پس نیفتاده ام!
احتمال دارد این رفتارهای انتحاری به خاطر این باشد که از محاکمه شدن بیزارم...ترجیح میدهم خودم بازجوی خودم باشم.
دیروز گردن چارپاره ی عزیزم را زدم...یعنی ابتدای شعرم را قیچی کردم و شعر من از وسط ماجرا شروع کرد به حرف زدن!!
شبیه زبان بسته ای که گردنش را زده اند و جسم بی جانش شروع میکند به دویدن...بله...دقیقا شعر من همچین حسی داشت...
سر چاپ کتابم هم همین اتفاق افتاد...یک بار ناشرم نشسته بود و با خودکار قرمز مرا ساطور(سانسور)کرده بود...بعد من برگشتم خانه و تا میتوانستم زبان سرخ کتابم را قیچی کردم تا سر سبزش را به باد ندهد(کتاب من سبز است!)...جالب اینجاست وزارت ارشاد به تنها چیزی که گیر نداده بود همین مسائل بود(به قول دوستم همین مسائل کثیف!)...باور کنید ممیزی مهربان وزارت ارشاد چنان دست پدرانه ای به سر کتاب زبان بسته ام کشیده بود که کتابم سالهاست دارد زار میزند! وزارت ارشاد هیچ وقت مرا سانسور نکرد..
و اینگونه بود که من این شاعر خودسانسوریست مازوخیست هیچ وقت خودم را نبخشیدم!
دیروز بعد از اینکه گردن شعرم را زدم آن را برای یکی از ناشران خوب کشومان ایمیل کردم....بعد شروع کردم به خواندن آن..خدای من!
شعر من از وسط ماجرا شروع کرده است به تعریف کردن...مثل این می ماند که شما بخواهید برای کسی خاطره تعریف کنید و بدون مقدمه بگویید:بعد، فلان اتفاق افتاد..!
بعد؟ خب قبلش چی شد؟
به هر حال آدم باید زرنگ باشد...آدم اگر خودش زبان خودش را قیچی کند، دردش کمتر است...!
