عصیان

دوباره فصل نگاه مرا زمستان کرد

بلوغ حس گناهی که در تو طغیان کرد

اتاقک تو برایم غریبه شد وقتی 

نگاه سرد تو بر من وزید و طوفان کرد

گذاشتی که من ابلیس کوچکی باشم

که عاشقانه تو را سجده رفت و عصیان کرد

نمیشود که تو را در حیاط خانه شبی

به چای تازه دمی تا سپیده مهمان کرد؟

عبور کن شبی از تیر و از تپانچه ، بیا....

نمیشود که تو را از قبیله پنهان کرد

بهار میشوم از دیدنت اگرچه تویی

کسی که فصل نگاه مرا زمستان کرد...

"نسیم بیرانوند"

**از مجموعه شعر لبخند که می زنی...**