گوش ماهی

سلام...این ترانه رو از همه ی ترانه هام بیشتر دوست دارم...خیلی بیشتر..

به خاطر اینکه خیلی روی این ترانه کار نکردم و کاملا جوششی بود و زنانگی بیشتری به خرج دادم...:-))

چقد تاریکه این سلول توو در توو

یه دیوار بلنده بین ما انگار

تو سر روو آجرای کهنه میذاری

تو رو بو میکشم از پشت این دیوار

تو میتونستی این دیوار و برداری

تویی که دست تنها کوه میکندی

نمیدونم هنوزم مثل اون روزا

روی این اسب زخمی شرط میبندی؟

یه خونه با تو میسازم توو رؤیام و

من از تو بوسه های تازه میگیرم

واسه قابِ درِ این کلبه ی چوبی

فقط قدّ تو رو اندازه میگیرم…

تو باشی هیچ کاری غیرممکن نیست

بهشتم(بهشت هم) میشه گاهی روو زمین باشه

واسه اینکه بمونی، باید این خونه

یه خونه ، وسطِ میدون مین باشه

مراقب باش! این سیاره از شیشه است…

مبادا راه میری ، زخم برداری

چشای تو اگه تَر باشه میمیرم

روی این نقطه-ضعفم دست میذاری

تو میری…مرگ برمیگرده سمت من

تو برمیگردی و مرگ از شبم میره

شاید جایی کسی یاد تو افتاده…

که داره قلبم اینجا درد میگیره

همیشه بین ما سوء تفاهم هست…!

همیشه، حرف آخر ، معذرت خواهی…

ولی قهر من و تو سخت، کوتاهه

یه چیزی مثل قهر موج و گوش-ماهی

یه روزی میرسه شاید همین فردا

که با هم ، زیر نور ماه میشینیم

ولی هر شب ، من و تو همزمان با هم

یه دیوار بلند و خواب میبینیم…

"نسیم بیرانوند"

**این اثر در آکادمی ترانه ثبت شده است**