کافه کلاغ

خاک مرده توو خونه پاشیده ن

خسته از رنگ پرده های اتاق

وسط عابرا می آی به خودت

داری میری به سمت کافه-کلاغ

حالا احساس بهتری داری

روی این صندلی پوسیده

ظاهرا قبل تو کسی اینجا

توو خیالش یکی رو بوسیده

توو دلت حس قهرمانی نیست

از خودت که مدال میگیری

وقتی از دست عشق، تندیس

بدترین مرد سال میگیری

دیر خوردی دوباره قرصات و

مژه های تو داره تَر میشه

کافه چی، هر چی دیر برگرده

اضطراب تو بیشتر میشه

تو یه گوینده ی خبر بودی

که یه خط در میون تپق میزد

عاشقی که با هر دوسِت دارم

توی سطل زباله ، عُق میزد

وسط بوسه های پی در پی

روح تو پشت میز کارِت بود

اولین عکس عاشقانه ی تو

آخرین ژست خنده دارت بود

زن سراغ "دوسِت دارم" میگشت

توو کشو، توی جیب شلوارت

توی گلدونِ روی جاکفشی

زیر خاکسترای سیگارِت

***

داری از پشت شیشه میبینی

داره میباره..داره شب میشه

تا حواس تو نیست این فنجون

بی هوا با تو لب به لب میشه

بعدِ یه قهوه با خودت میگی:

"هی دارم خوب و خوب تر میشم"

اما یادت میاره موهاش و

عطر آهنگ "جاده ابریشم"*

شب که میشه، تموم خاطره ها

مثل یه پادِشاهِ خونخوارن

شکل یه دختر از نژاد مغول

مثل سرباز جنگ تاتارن

تو کلافه ای مثه چتری

که همیشه به میخ، آویزه

زن که از خونه رفت، فهمیدی:

چمدون ، گاهی نفرت انگیزه

جاده ابریشم*=>نام یک قطعه ی بیکلام، اثر "کیتارو"

*این کار در آکادمی ترانه ثبت شده است

"نسیم بیرانوند"