آشفتگی

دیگه آغوش مادر، جای امنی نیست

تا وقتی گلّه های گرگ، بیدارن

تا خوشه-خوشه آدمها دِرو میشن

کشاورزای اینجا بمب میکارن

تا این گنجشک ها بی آب و بی "دونه" ان

خدا از "دونه" ی تسبیح ، بیزاره

طواف کعبه از این لحظه بیهوده است

خدا پاش و توو این دنیا نمیذاره

همیشه جاده دنبال رسیدن نیست

یه جاهایی درا (در ها ) همدستِ دیوارن

همه ، اون قدر سیلی خوردن از هم ، که

به این پیغمبرِ بی دست شک دارن…

به هر کی رد بشه از کوچه، بد بینیم

برای سایه مون پاپوش میدوزیم

تـنِ یک رنگـِ تکراری نمیپوشیم

واسه "یک" شب، "دو" تا آغوش میدوزیم

######

باید پشت نقابِ خنده ، پنهون شم

بذار از توو کـِشو لبخند بردارم

هوا تلخه یا چای تازه جوشیده است؟

بذار از روو لب تو ، قند بردارم…!

مثه یه کوه برفی دورم از دنیا

توو قلبم کلبه ای از برف میسازی

سرت روو سینَه مِ تا صبح…این یعنی:

داری موج و به جون صخره میندازی

مثه یه شورشی، دستای من بسته است

توی خواب تو ، شطرنجیه تصویرم

به من می ریزه هرچی رودِ توو دنیا

ولی از چشم تو سرچشمه میگیرم

جهان ، یه شعره با خـطِ بریـلِ درد

با انگشتای تو دنیا رو میخونم

برهنه میشم از هر کی به غیر از تو

هوا سوزِ بدی داره ، بپوشونم…

****

برهنه میشم از هر کی به غیر از تو

بپوشونم…بپوشونم…بپوشونم…

"نسیم بیرانوند"

**این کار، در آکادمی ترانه ثبت شده است**